اصلا حوصله هیچکس و هیچ چیزی رو ندارم
این روزها خیلی دارم به روند زندگیم فکر میکنم و به این نتیجه رسیدم که علی رغم اینکه ظاهرا فرد موفقی هستم اما یه جای کار حسابی می لنگه. اونم اینه که از بس به هدف فکر کردم و به فتح قله ها، مسیر رو فراموش کردم. تقریبا هیچ وقت سعی نکردم از مسیر رسیدن به اهدافم لذت ببرم. دقیقا به دلیل همین هدف محور بودن ، بعد از رسیدن به اهدافم همیشه یه حس خلاء به من دست داده و چند روز دپرس شدم و زود رفتم سراغ هدف بعدی. هدف محور بودن اصلا چیز خوبی نیست.
این روزها خیلی دارم به این موضوع فکر میکنم که چطور از سرعت زندگیم کم کنم و از لحظاتم لذت ببرم . کسی تجربه ای در این مورد داره؟
در زندگی گاهی به حدی از استیصال می رسی که ترجیح می دهی به غار تنهائی خودت پناه ببری و از آدمها دوری کنی.آدمها به همان اندازه که میتوانند روحت را آرام کنند قدرت نابودی کامل روح و روانت را هم دارند .شاید بهتر است از آنها فاصله گرفت و به داشتن دوستانی مجازی بسنده کرد .حداقل این دسته آسیبشان کمتر است.
اینجا فریادهایم را ثبت میکنم